“ Ik liet mezelf ook toe om het niet te weten… So that new things maybe can rise.”

 (Interview) Ontmoet Rosana Pinheiro, een veelzijdige Braziliaanse onderneemster die de perfectionist in mij kalmeert met haar holistische kijk op het leven en het koesteren van verwachtingen. Benieuwd naar haar aanpak? Catch some brazilian vibes en laat je inspireren door haar proces

Een intro in ( het)Portugees:

Qual é o seu nome? Rosana Pinheiro
De onde você é? : Brazilië Fortaleza CEARÁ
Idade: 37 jaar
Profissão: danstherapeute in ZNA, yoga lerares & vaktherapeute in privépraktijk

Rosana, je liet me weten dat je binnenkort even lang buiten als in je thuisland woont. Dat vraagt naar een feestje! Na enkele omzwervingen, woon je nu in Antwerpen. Maar hoe ben je in België terecht gekomen?

“ In Brazilië studeerde ik hedendaagse dans. Ik wou doorgroeien als hedendaagse danseres en wou hiervan mijn beroep maken. Europa kwam op mijn pad door één van mijn leerkrachten. Hij had in Duitsland gestudeerd en naast de hoge kwaliteit van het onderwijs was Duitsland ook financieel toegankelijker. Toen bood m’n hometown geen verdere studie- en werkmogelijkheden in dans dus dacht ik: “Als ik dan toch weg ga, dan kan ik beter gaan exploreren op een plaats die écht ver weg is ”. Avontuur trekt me aan, dus de andere kant van de wereld did the trick ?. “

De danswereld is streng. Ervaarde jij dit ook?

Ik maakte mezelf wijs dat ik de beste moest zijn. Ik had het talent en werkte hard. Ik geraakte binnen in verschillende scholen. Later besefte ik dat dit ongezond was en dat mijn ‘valse ego’ domineerde. De stap naar de echte kunstwereld en de noodzakelijke audities waren echter heel moeilijk voor mij. Ik panikeerde en presteerde niet 100%.

De grootste uitdaging was vooral mezelf onderhouden. Ik had geen financiële ondersteuning van mijn ouders. Dus pakte ik verschillende jobs aan; barista, schilder- en tekenmodel, babysitten, poetsen, .. Ik switchte vaak van jobs, telkens op zoek naar iets beters. De combinatie van werken en mijn dansstudie, maakte het fysiek en mentaal zwaar.

Ik kom uit een familie waar iedereen hard zwoegt. Hard werken is dus ook een deel van mij, maar dit had zijn weerslag op het einde van m’n studies. Ik verloor mijn drijfveer en motivatie voor dans. Dit voelde vreemd aan want als ik mezelf destijds omschreef, was ik; “de danser.” Dus ik wist niet meer wie ik was. Ik had echt een pauze nodig zodat ik kon voelen wat mijn waarden zijn en wie IK was, naast de carrière. In school leren ze je om een goede danseres te worden, maar niet hoe je een zakenvrouw wordt, terwijl je dit aspect wel nodig hebt in die wereld.

Eénmaal in Antwerpen…

“ Toen ik verhuisde naar Antwerpen voelde ik me wat verloren. Ik wist niet goed waarom ik een pauze van m’n danscarrière nodig had, maar ik liet mezelf ook toe om “het niet te weten”… So that new things maybe can rise. Diep van binnen wist ik dat ik niet terug naar Brazilië wou gaan, ook al omdat ik hier mijn latere man leerde kennen.”

Door iets te starten zonder al te veel verwachtingen, komen er leuke kansen op mijn pad.

“Ik deed een masteropleiding in danstherapie (dance movement psychotherapy) in Rotterdam. Dit paste in het veranderingsproces dat ik meemaakte. Toen wist ik niet dat danstherapeute mijn beroep ging worden. Tijdens mijn stage ontmoette ik collega’s waarmee het goed klikte en ik vond mijn wereld binnen deze wereld ?. Ergens tussendoor volgde ik ook nog één jaar een yoga opleiding. Toen het dansen wegviel, nam yoga een grotere plaats in en wou ik mijn eigen vaardigheden verdiepen. Ik had initieel niet gedacht om zelf yoga les te geven, maar het lesgeven kwam op mijn pad.”

Er is een rode draad in wat je doet; beleving van je innerlijke leefwereld, zelfexpressie en dit allemaal via beweging. 

“Klopt, en vooral ‘it came to me ?’. Door iets te starten zonder al te veel verwachtingen te hebben over een specifiek einddoel komen er leuke kansen op m’n pad. Op een bepaald moment had ik zelfs vier verschillende jobs die ik nu gereduceerd heb tot drie (lacht). Zeker als moeder. Verder was het als voltijds zelfstandige financieel niet meer haalbaar. Nu werk ik deeltijds in het ziekenhuis waardoor ik ook nog ruimte heb om te experimenteren in bijberoep Zo ben ik yogalerares en leid ik samen met vier andere sterke vrouwen uit een praktijk.”

Welke hindernissen ervaar je nog?

“Wat nog steeds een uitdaging is, is het Nederlands. Zeker het vakjargon in mijn job. Ik merk vaak dat ik switch naar het Engels ondanks dat ik wel Nederlands kan. Ook moet ik omgaan met het gemis van mijn familie.
Vooral in het opvoeden van mijn zoon merk ik de culturele verschillen. Vooral in de manier van communiceren. Hier worden conflicten vaak vermeden. Bv als iemand je belt en vraagt “stoor ik?”. Dan heb ik zoiets van; “waarom vraag je dit want je belt me toch omdat je me wilt spreken, dus kom gewoon tot de kern “ (lacht!). Ik merk wel dat ik bewust moet blijven om mezelf en mijn cultuur niet compleet te verliezen “

Welke verschillen ervaar je op de arbeidsmarkt als Braziliaanse vrouw?

“ Ik vind het interessant dat je me deze vraag stelt want ik denk er zelfs niet aan dat ik diverse roots heb en dit culturele verschillen met zich mee brengt.. (denkt verder na).
Op het werk ben ik wel wat trager dan mijn collega’s. Dit kan een persoonlijk gegeven zijn maar misschien ook een cultureel gegeven? ‘We take more time for things and that’s okay’.Maar diversiteit creëert ook meer verbinding. Zo connecteer ik sneller met patiënten die ook een multiculturele achtergrond hebben. “

Welke boodschap wil je meegeven aan de #SheDIDIT community ?

“Als je bezig bent met je carrière, weet dat er ook ‘life in between’ is. Wees flexibel voor verandering.
Verder zeg ik; ga er voor, ook al hoor je die stem in je hoofd die zegt; “misschien is het niet genoeg dus doe ik het niet”. Misschien neem je vandaag een pauze maar neem zo’n pauze gewoon niet te lang. Het helpt ook om te reflecteren op jouw eerdere genomen stappen en naar jouw groei als persoon in plaats van financieel groei of carrière.
Succesvol zijn, is niet gelijk aan een te gekke job hebben, maar het is leren omgaan met datgene wat voor jou betekenisvol is.  Zo geloof ik dat een bakker en een dokter evenwaardig zijn maar dat ze beide betekenis vinden in wat ze doen op een andere manier, en beide even belangrijk zijn.“

Waarom mis je Brazilië het meest?

“Ik ben zeer dankbaar om in België te leven en dat bv. mijn zoontje naar een prachtige school (gratis, in het park) kan gaan! Ook het politieke leven is hier nog steeds beter dan in Brazilië.
En natuurlijk mis ik dingen. Zoals de warmte van de mensen, de verbondenheid, de spontaniteit en hun relativeringsvermogen. We zeggen; “é melhor rir para não chorar”  — het is beter om ermee te lachen dan te wenen.  Ik mis ook ‘the easy “alegria” (joy). De mensen hebben minder maar glimlachen meer. Ook de openheid: zo sla je altijd een babbeltje op de bus en terwijl jij rechtstaat, houdt degene die zit jouw spullen op schoot.”

Wat zijn jouw dromen als onderneemster?

“Ha! Ik vind het griezelig om dit luidop te zeggen, maar ik weet dat het neerpennen of uitspreken je helpt om te realiseren: vooral blijven groeien. Ik wens ook om een groter maatschappelijk project te starten om kwetsbare jongeren te helpen naar een beter leven. Ikzelf had de dans als mijn levensinspiratie. Wat jongeren kan motiveren en steunen om hun dromen na te jagen, daar wil ik toebijdragen. Ik ben een dromer, dat is zeker. Een plaats hebben waar ik steeds kan blijven dromen en kan realiseren, dat zou ik graag willen ?. “

Ben je geïnspireerd om zelf je verhaal te delen? Pen het neer, lees het opnieuw en overtuig jezelf dat jij een verschil kan maken en iemand kan inspireren. Stuur het dan naar hello@shedidit.be en wij helpen je andere inspireren.