(Interview) Ontmoet Serap Tursucu, een 22-jarige Sint-Niklazenaar met Turkse roots. Een ondernemende vrouw die against all odds een succesvolle ontbijt- en lunchzaak Serap’s Place uitbaat. Bij het schrijven van deze intro kan ik enkel denken “wat ben ik blij dat ik haar heb mogen interviewen en haar verhaal mag delen“. Serap inspireert, motiveert en benadrukt dat ja, soms age is but a number.
Serap zit vol zelfvertrouwen voor mij, klaar om haar verhaal te vertellen. Al lachend begint ze zichzelf voor te stellen.
Ik ben dus Serap, geboren en getogen in Sint-Niklaas en word 23 jaar. Mijn ouders zijn beiden in Europa geboren (vader in België en moeder in Duitsland). Ik heb nog één broer die ook een zelfstandige is. Qua studies heb ik moderne wetenschappen gedaan, daarna STW (sociaal technische wetenschappen) en uiteindelijk afgestudeerd in kantoor. Ik wou graag verder studeren, maar mijn Frans was super slecht (lacht). Dus ik dacht, laat ik maar iets zots doen en zo is Serap’s place begonnen.
Hoe ben je op het idee gekomen van Serap’s Place? En wat houdt het precies in?
Ik wou altijd al zelfstandige worden, alleen wist ik niet in wat. Na mijn studies zei ik tegen mijn moeder dat ik een eigen zaak wou openen. In het begin had ze wat schrik omdat ze niet wist wat ik wou (ik ook niet). Toen ik het pand zag (waar de zaak is gevestigd), is de bal gaan rollen.
Serap’s Place is een Turks ontbijtconcept. Ons menu is kort en strikt, want we willen alles vers maken. We hebben Turks ontbijt, broodjes, dessertjes, … We maken alles vers, elke dag. Alé, mijn mama eigenlijk (lacht). Dat is iets wat ik echt wou, versheid. De meeste gebruiken enkele ingrediënten uit de diepvries, maar dat wou ik niet.
Wat waren de obstakels of struggles die je moest overwinnen?
In het begin was mijn grootste struggle opstaan (lacht). Het schoolleven was leuk omdat je om 8 uur kon opstaan en je dag begon. Nu is het opstaan om 5 uur ’s morgens en werken tot 4-6 uur ’s avonds. Ik was dat tempo niet gewoon, ook omdat ik nog geen planning of structuur had.
Een andere struggle zijn de fouten waar ik uit heb geleerd zoals alles kopen van buitenaf qua leveranciers. Bij het begin had ik maar één leverancier. Ik moest mijn oren en ogen meer openhouden om te zien of er nog andere waren, maar ik was nog maar 19. Nu gebruik ik verschillende en weet wat ze mij kunnen aanbieden aan welke prijs. Ik koop ook liever niet lokaal.
“Hoe meer ik zie dat wij (ondernemers met diverse roots)
een plaats verwerven in de maatschappij, hoe meer
ik mijn best doe om beter te worden.”
Waarom liever niet?
Ik wil graag ondernemingen helpen zoals mij (met diverse roots). Er zijn Belgische leveranciers in de buurt bij wie ik mijn aankopen kan doen, maar doe het toch liever bij een Turkse of Marokkaanse. Bijvoorbeeld mijn drank haal ik bij een Gentse Turk, mijn beleg bij een Antwerpse Marokkaan, alleen mijn groenten koop ik bij de Colruyt (lacht).
Je gaat eigenlijk uit je weg om mensen met gelijkaardige roots te helpen. Denk je dan aan ‘if one’s eating, we’re all eating?’
Ja, klopt! Bedragen zoals € 100-200 die naar persoon A zouden gaan, kunnen evengoed naar persoon B. De reden is simpel: ze doen hetzelfde als een gewone leverancier. Dus waarom zou ik hen niet helpen in hun ontwikkeling? “
Je put echt wel energie en motivatie uit het hebben van diverse roots, niet?
Inderdaad. Hoe meer ik zie dat wij (ondernemers met diverse roots) een plaats verwerven in de maatschappij, hoe meer ik mijn best doe om beter te worden. Het zijn tot nu toe grote Belgische bedrijven die in de kijker staan, maar ik zie meer en meer Turken en Marokkanen die hetzelfde realiseren.
Ik krijg het gevoel van ‘zie, we doen het goed’. Geld begint te rollen in de maatschappij door ons. Ook ben ik blij dat er in Sint-Niklaas ‘miljonairs’ zijn met diverse afkomst. Dat is ook fijn om te zeggen, dat doet mij echt goed. Wanneer ik ze zie zeg ik dat ook, van ben echt blij dat jullie er zijn en jullie het hebben gedaan. Ik ben daar heel gehecht aan en vandaar dat ik investeer in hun.
Ik was onder de indruk van Serap’s redenering en visie. Op een jonge leeftijd zulke beslissingen maken die een sterk signaal sturen kan en wil niet iedereen. Het onderwerp ligt Serap nauw aan het hart. Toen ik vroeg waarom, was ze ook hier eerlijk. Ze is het beu om telkens verantwoording af te leggen voor haar diversiteit. Voor haar ‘waarom ben je anders’.
Een typische Belg heeft in principe geen problemen om zijn plek in de maatschappij te nemen, het zijn wij (Belgen met diverse roots) die moeten werken en laten zien dat wij er ook recht op hebben en iets betekenen. Dus moeten wij onze eigen plek creëren. Het enigste dat hun de mond snoert is geld. Is erg om te zeggen, maar het is zo. Als je veel hebt, zwijgen ze. Als je weinig hebt, praten ze. Money talks.
Het is duidelijk, Serap staat sterk in haar schoenen. Ook toen haar omgeving haar niet de nodige steun gaf. Ik vroeg hoe het was om op 19-jarige leeftijd het nieuws te vertellen dat zij graag wou ondernemen en wie de mensen waren buiten haar gezin die haar steunde.
Mijn buurman hier in de straat, ramen en deuren Onur. Die was één van mijn grote steun in alles. In het helpen installeren van kranen, welke verf ik moest kopen, waar ik naartoe moest voor papierwerk, … alles gewoon. Van wie ik weinig steun zag, waren mijn vrienden. Ze maakten wel reclame en gaven mij cadeautjes bij de opening, maar dat zag ik niet als steun. Dat is iets dat je sowieso al doet, maar echt in het proces steunen zoals Onur, nee niemand.
Is heel verassend om te horen dat je die steun niet had. Ik ging ervan uit dat je mensen had met wie je je ideeën kon pingpongen.
Die waren er wel. Ik had mensen met wie ik kon praten, maar ik was de enige die pingde. Er kwam nooit een pong terug om het zo te zeggen. Veel ‘haat’ eigenlijk, waar ik zelf van verschoten was op zo een jonge leeftijd. Ik zou dat zelf nooit doen. Ik gun het iedereen ter harte. Het is ook zo, wat je niet aan mensen gunt dat gaat God je ook niet geven. Als je mensen oprecht gunt, dan krijg je het dubbele terug. Ik hoop dat God mij één geeft en de rest duizend zodat zij niet naar mij moeten kijken, maar ik naar hen.
Wat was hetgeen dat ervoor zorgde dat mensen hun vooroordelen hadden? Je leeftijd, geslacht, afkomst of iets anders?
Mijn leeftijd vooral, ik was nog maar 19 jaar. Zeker de mensen in mijn omgeving hadden hun twijfels. Ze zeiden dat het niet zou lukken, je bent veel te jong. Ik heb het dan over vrienden, familieleden, mensen uit de Moskee, buren… heel veel mensen. Maar toen ik openging was het wel iedereen zijn droom. Dan begin je te horen dat zij ook wel altijd zoiets wouden, maar ja je dacht eraan maar waar was je, hé.
Je zei daarnet dat je op een vroege leeftijd al wou ondernemen. Is daar een reden voor?
Het heeft altijd in mij gezeten denk ik, en ik ken mezelf ik ben heel eigenwijs. Ik wou ook sowieso niet onder een baas werken. Je kan niet meteen doorgroeien of manager worden. Zeker niet met onze naam (van diverse afkomst). Dus ik wou mijn eigen baas zijn, wat niet gemakkelijk is maar beter zo.
Je communiceert dagdagelijks met verschillende mensen op verschillende plaatsen. Ook ben je verplicht om alles zelf te doen: van a tot z. De bank, belastingdienst, het stadhuis, enzovoort. Je ontwikkelt uzelf op dagelijkse basis. Bijvoorbeeld ik heb een boekhouder, maar die bel ik niet graag. Ik wil liever alles zelf uitzoeken en hem pas bellen als het echt nodig is. En zo ontwikkel je jezelf ook.
“Het zijn wij (Belgen met diverse roots) die moeten werken
en laten zien dat wij er ook recht op hebben en iets
betekenen. Dus moeten wij onze eigen plek creëren.”
Je broer is zelf een ondernemer, heb je daar iets uit geleerd?
Hij was een goede voorbeeld. Hij heeft een snackbar en ik ben meer een restaurant dat graag contact heeft met haar klanten. Maar qua papierwerk en leveranciers is het allemaal hetzelfde. Hij was ook iemand die mij kon vertellen om naar die of dat te gaan. Alles was gemakkelijker omdat iemand mij in het proces kon begeleiden, in plaats van Google af te gaan en niet zeker zijn.
Denk je dat je hier zou staan mocht je je broer of ouders niet hebben?
Nee, ik ben erg gesteld op de goedkeuring van mijn ouders. Mijn moeder maakt het eten hier allemaal vers, dus zonder haar kon ik niets. Mijn vader heeft mij gesponsord in het begin omdat ik geen lening wou aangaan op een jonge leeftijd. Dus nee, zonder hen was ik nergens.
Serap’s Place draait goed in Sint-Niklaas, heb je al eens nagedacht over de toekomst en waar je naartoe wilt?
Dat is een hele moeilijke vraag. Ik wou vorig jaar uitbreiden naar Antwerpen, maar ik dacht te veel werk is ook niet goed. Ik ben nog jong, moet nog trouwen, een toekomst opbouwen. Momenteel denk ik daar niet aan, alles gaat goed met de zaak, dus ben ik gelukkig.
Bij ons (Islamitische gemeenschap) is het ook belangrijk dat je investeert in je privéleven. Als ik nu 5 zaken zou openen, dan ben ik te veel bezig met mijn carrière en zaken. Ik ga dan nooit iets maken van mijn persoonlijke toekomst. Eenmaal je diep in die wereld zit, dan hou je je ook enkel bezig met zaken. Ik wil dus alles laten bezinken qua werk en het hangt ook wat af van mijn toekomstige partner.
Vind je niet dat je nu je eigen ambities of professionele toekomst laat afhangen van een man? Bij de Turkse en Marokkaanse gemeenschap zie je dat wel soms voorbijkomen dat vrouwen hun eigen ontwikkeling moeten stopzetten door een man.
Nee, ik zou mij zeker niet aanpassen! Maar ik wil ook niet te serieus zijn of te veel willen doen. Uw kopzorgen, uw prioriteiten liggen dan anders. Ik heb nu een goede balans tussen mijn werk en mijn privé. Mocht ik willen uitbreiden, dan ga ik minder tijd hebben voor mijn privé. En dat wil ik echt niet, ik ben nog jong. Veel geld is echt veel meer problemen, dat is echt zo.
Hoe meer er binnenkomt, hoe meer er buitengaat en je hier (hoofd) gekker wordt. Het hoeft niet voor mij. Moest er een man in mijn leven komen, die zal ook niet te veel voor het zeggen hebben hoor. Ik ben zelfstandig geworden op een jonge leeftijd, dus ik kan dat blijven op een oudere leeftijd. Maar echt het uitbreiden, te veel denken aan mijn professionele toekomst wil ik niet. Eerst mijn evenwicht vinden en dan kijk ik verder. Ik wil niet op mijn 30e met katten zitten thuis, ik wil geen catlady worden (lacht). “
Niemand denk ik (lacht). Zoals je zelf zegt, het succes van de zaak zegt genoeg. Wat is hetgeen dat je veel hoort over je zaak of over jezelf? “Ik lees altijd de reviews die ik online krijg en zie altijd staan dat ik een lieve, vriendelijke en sociale ben. Dat doet mij goed en ik probeer dat ook te onderhouden. Ik wil echt een band hebben met mijn mensen. Zal niet altijd lukken omdat er mensen zijn die gewoon komen eten en weggaan, maar sommigen willen u toevoegen op Facebook en vrienden worden. Mensen komen ook graag omdat alles vers, gezond en homemade is. “
En op deze positieve noot eindigt het gesprek. Een interessante kijk op diversiteit, vrouwelijk ondernemingschap, work-life balance en nog veel meer. Wil je graag Serap’s Place bezoeken? Volg haar op Facebook of Instagram.
Wil je ook jouw verhaal delen? Pen het neer, lees het opnieuw en overtuig jezelf dat jij een verschil kan maken en iemand kan inspireren. Stuur het dan naar hello@shedidit.be en wij helpen je andere inspireren.