Ontmoet Setareh, een inspirerende vrouw die mij verschillende dingen heeft geleerd tijdens het interview. De belangrijkste? Laat je onzekerheid over het leven of de toekomst niet de bovenhand nemen. Elke stap die je zet, ongeacht hoe zwaar of twijfelachtig die is, is het waard. Het brengt je uiteindelijk tot de job van je leven. Niet enkel deze les neem ik mee, ontdek voor jezelf welke wijsheden Setareh met ons heeft gedeeld.

Stel jezelf eens voor: wie is de vrouw die voor mij zit?

Ik ben Setareh Pourjavan, 35 jaar en woon ondertussen sinds mijn 3 jaar in België. Samen met mijn man ben ik zaakvoerder van PlayCo, een bedrijf gespecialiseerd in UX (user experience) en UI (user interface).

Mijn roots liggen in Iran. Ik ben daar geboren, maar na de Islamitische Revolutie (1979) zijn mijn ouders in 1986 gevlucht. Het leven na de revolutie was veranderd en veel basisvrijheden werden zodanig beperkt dat mijn ouders beslisten om ons, hun kinderen, een betere toekomst te bieden. Mijn ouders waren één van de eerste politieke vluchtelingen in Zaventem. We zijn daar geland en gebleven (lacht).

Welke drie woorden omschrijven je het best?

Dat is een kéi goeie vraag (lacht). Onlangs heb ik dat aan mensen moeten vragen omdat ik het zelf niet wist. Het eerste denk ik grondig. Als ik iets nieuws wil doen, dan wil ik dat perfect kunnen en er alles over weten. Ik ben van opleiding advocate dus heb ik geleerd om heel grondig te zijn. Toen ik mijn eerste carrièreswitch maakte naar sociale media in 2011 heb ik op minder dan een jaar tijd alles geleerd dat er te leren viel over Facebook.

Een tweede is onzeker. Blijkbaar straal ik het tegenovergestelde uit, wat soms problematisch is. Ik ben vaak onzeker in wat ik doe, maar probeer mezelf erdoor te trekken. Misschien dat onzeker niet het juiste woord is, maar ik stel me gewoon héél veel vragen. Of ik stel veel in vraag. Ook mezelf hé, van ben ik on top of my game, ben ik wel goed bezig, … Daarom dat ik ongeveer om de drie jaar iets nieuws wil uitproberen. Ik heb schrik dat ik niets bijleer of stilsta.

En ook wel empathisch. Wat terugkomt als ik gebruikersonderzoek doe. Dat is ook één van de redenen waarom ik bijvoorbeeld geen strafrecht heb gedaan. Ik zou mij daar te veel van aantrekken. Bovendien vind ik relaties met mensen (klanten, leveranciers, werknemers, testgebruikers, ..) zeer waardevol. Ik zeg vaak: every business is a people business. En empathie is daar dan zeer handig.

Je bent advocaat van opleiding, waarom oefen je dat beroep niet uit?

Als Iraanse heb ik van thuis uit veel druk ervaren om mezelf te bewijzen. Omdat we gevlucht waren, leefde bij mij het gevoel dat ik geen ‘foutmarge’ had. Ik moest en zou laten zien aan mijn ouders dat hun beslissing om te vluchten de juiste was. Bij Iraniërs lijkt je studiekeuze beperkt: je kan enkel dokter, ingenieur of advocaat worden (lacht). Want dat zijn beroepen met zekerheid. Ik ben dan maar rechten gaan doen, wat ik nooit echt leuk vond. Maar ik heb toch doorgezet. Na 2 jaar stage in een advocatenkantoor besloot ik dat het niets voor mij was.

Iedereen in mijn omgeving probeerde mij te overtuigen om die stage toch af te werken ‘zodat ik dan toch de titel van advocate had’. Iets om op terug te vallen, een zekerheid. Ik stelde mij dan altijd de vraag ‘en dan, wat dan?’. Wat voor zin heeft het om een zekerheid te creëeren die je niet nodig hebt? Die tijd stak ik liever in iets anders, dus ging ik op zoek naar een nieuwe job.

Dat was zeker geen gemakkelijke keuze, je bent ook tegen het advies van iedereen in je omgeving ingegaan.

Neen, en ook daar kampte ik met heel wat onzekerheid. Maar die nieuwe job was wel leuk en ik had fijne collega’s maar al snel was het nieuwe eraan weg en miste ik uitdaging. Na twee jaar dacht ik al ‘ik moet nog 40 jaar werken, dit kan ik toch niet blijven doen?’. Ik zocht voortdurend afleiding uit die job. Ik deed een opleiding vertalingen en begon in bijberoep te vertalen. Ook dat werd snel saai dus begon ik maar met een mini fashion blog. Ik deed de styling en werkte samen met een make-up artist. Ook dit deed ik super graag, maar het nam veel tijd in beslag. Alweer een tijdelijke pleister op de wonde.

“Ik wilde niet ergens blijven werken als ik wist dat ik daar niet gelukkig was,
dat ik niets kon bijleren, niet kon doorgroeien. What’s in it for me?”

Was die gedachtegang de eerste stap tot een totale switch?

Ja! Ik wou veranderen van werk en opnieuw iets in de juridische wereld doen. Maar mijn man moedigde me aan om uit de juridische sector te stappen en iets creatiefs te gaan doen, want dat kriebelde wel. Door die vertalingen kwam ik in 2011 in contact met een nieuw social media agency waarvoor ik Facebook posts zou gaan vertalen. Ik raapte tijdens het telefoongesprek al mijn moed bijeen en vroeg of ik full time aan de slag kon bij dat agency.

Ik kreeg tijdens het interview de week nadien meteen een aanbod. Het feit dat ik uit een andere sector kwam speelde me geen parten, omdat ik door mijn vertalingen en die mini fashion blog wel had kunnen bewijzen dat ik er toen al iets van kende. Zo zie je maar hoe de dingen daar allemaal samenkwamen en me mijn droomjob opleverden. Uit die job heb ik het meeste geleerd. Ik werkte er voor een baas die heel veel vertrouwen had in mij en mijn professionele ontwikkeling enorm steunde. De dankbaarheid die ik voor dat bedrijf nog steeds voel, is heel groot.

Kampte je soms met gedachten zoals ‘ik heb zoveel jaren verspild’ om dan uiteindelijk iets te doen dat je niet leuk vind?

Constant. Ik had ook het gevoel dat ik nergens in uitblonk. In mijn privéleven ging alles goed, alles was stabiel, maar mijn werkleven was een totale chaos. Dat was wel moeilijk. Ik kon toen veel minder relativeren. Nu is dat anders. Ik ben nu 35 jaar en als iets niet lukt, dan lukt het niet. Dan is het tijd voor iets anders.

Ik besef nu dat ik op mijn 20ste, 25ste niet bezig was met de essentie. Ik moest slagen voor mijn examens, mijn diploma halen, een job zoeken, enzovoort. Eigenlijk leren we om veel aandacht te schenken aan de beginfase, terwijl het verloop van je carrière toch het belangrijkste is. In mijn omgeving heb ik 30- en 40-jarigen die denken van ‘wat ben ik eigenlijk aan het doen, is dit het?’. Jezelf ontwikkelen en ontdekken gebeurt in fases, niet in het begin.

Het is op dit moment dat Setareh het verdere verloop van haar carrière toelicht. De veranderingen, de onzekerheden, de nieuwe toekomstplannen, enzovoort. Na een sterke carrière in een social media agency, kwam Facebook aankloppen bij haar. Het mocht niet baten, maar dat hield haar niet tegen om zichzelf verder in sociale media te verdiepen. Toen kwam Twitter. Een kort, maar krachtige periode. Na nauwelijks 6 maanden bood ze haar ontslag aan. Hier had Setareh een interessante kijk op.

Je hebt snel je ontslag aangeboden.

Inderdaad. Ik kreeg tijdens die periode het advies om minstens een jaar te blijven, want dat geeft anders een slechte indruk op je CV. Ik besefte toen dat sommige mensen dingen zeggen omdat ‘het nu eenmaal zo hoort’. Het is hen aangeleerd of het komt uit de cultuur of door hun opvoeding, de heersende opvattingen. Maar zo denk ik niet. Ik wilde niet ergens blijven werken als ik wist dat ik daar niet gelukkig was, dat ik niets kon bijleren, niet kon doorgroeien. What’s in it for me? Dus ik diende mijn ontslag in en daarna was ik het Noorden even volledig kwijt. Ik wist totaal niet wat ik wou doen en dat was echt moeilijk voor mij.

Ik kan mij inbeelden dat het geen gemakkelijke periode was, even het zicht kwijt op alles. Hoe heb je deze situatie proberen navigeren?

Ik heb eerst voor mezelf gezorgd. Voldoende slapen. Veel sporten. Veel sociaal contact. Ik heb met veel mensen gepraat. Dat hielp echt.

Uiteindelijk ben je wel terug in gang geschoten.

Tijdens die periode was mijn man samen met een partner PlayCo begonnen. Ik was al vanaf het begin achter de schermen betrokken. Mijn man en zijn vennoot vroegen me dan om samen met hen bij PlayCo te gaan werken en er een professioneel bedrijf van te maken. Ik heb heel lang getwijfeld en heb, ook dan weer tegen alle advies uit mijn omgeving, er toch mee ingestapt.

Je kwam terecht in een nieuwe wereld. Hoe was dat?  

Ik was heel onzeker over mezelf. “De vrouw zijn van” vond ik heel ondankbaar. Maar ik zette me erover. Ik begon weer grondig bij te leren. Ik wist heel weinig over UX en UI, maar wel alles van sociale media. Maar kijk, nu zijn wij 4 jaar verder en ik heb weer heel veel bijgeleerd. Ik ben dan geen developer of designer, maar wel researcher en project manager. Maar ik richt me nu vooral op de bedrijfsvoering zelf, enerzijds de groei en strategie en anderzijds onze interne manier van werken en bedrijfscultuur, hoe kleinschalig dan ook.

Als ik je patroon van ‘na-drie-jaar-moet-ik-weg’ erbij haal, dan heeft PlayCo een impact gehad op jou, niet?

Ja, ik heb eigenlijk nog niet kunnen doen wat ik wou. Het bedrijf loopt nog niet zoals ik het wil voor de toekomst. Ik had nooit problemen om iets op te bouwen en het te achterlaten, maar dit is anders. PlayCo is een beetje mijn baby. Ik zie het potentieel en wil het zelf opbouwen. Ik heb mij ook op een bepaald moment laten coachen, wat echt interessant was. Mijn coach deed mij beseffen dat ik heel toekomstgericht ben en ik te weinig mijn plaats eis als dat type persoon. Daar is het nu dus hoog tijd voor.

Het is heel duidelijk dat je niet graag stilstaat. Maar waarom is dat eigenlijk?

Ik wil blijven leren, mezelf ontplooien. Een van de grootste misvattingen is dat je op je 18e moet weten wat je graag doet, waar je geluk zit en waar je goed in bent. Onze maatschappij is daar volledig op georiënteerd. Als je zo iemand bent, des te beter, maar ik was niet zo. Mijn carrièreswitches hebben mij geduwd in de richting om de persoon te worden die ik moest zijn.

Dat is een interessante kijk! Met #SheDIDIT proberen we vrouwen te inspireren om hetgeen te doen waarvoor ze geboren zijn. Moeilijke, maar nodige keuzes te nemen zoals jij. Een vrouw met diverse roots. Hoe krijgen je Iraanse roots een plaats in je leven?

Ik ben nooit trots geweest op mijn roots en had altijd het gevoel dat ik het moest verbergen. In mijn vriendengroep was ik ook één van de enigen met diverse roots. Dus heb ik dat naar de achtergrond geschoven. Nu denk ik, dat is een belangrijk stuk van mezelf. Dus dat verberg ik niet meer, integendeel. Ook al ben ik niet opgegroeid in Iran, ik heb wel de cultuur van thuis uit meegekregen.

Onder andere daarom ben ik met The Persian Supper Club begonnen. Met The Persian Supper Club organiseer ik private dinner experiences waarbij de gasten worden ondergedompeld in de Iraanse gastvrijheid. Denk aan een overvloed van eten en drinken met fijne Iraanse muziek op de achtergrond en heel wat persoonlijke anekdotes bij de gerechten. Het leukste eraan is dat ik dat samen met mijn vader doe. Er is niets leukers dan met hem in de keuken staan. De Midden-Oosterse keuken is nu booming en ik wil die graag delen met mensen. In juli organiseer ik de tweede editie op een nog geheime exclusieve locatie (tickets zijn nu beschikbaar via deze link).

Haal je uit je Iraanse roots ook motivatie uit bij PlayCo?

Ja, ik wil dat mijn team super divers is. Dat een multiculturele, diverse samenleving the way to go is. Ik leer mijn kinderen dat ook, dat dit hét is en dat ze ook respect moet hebben voor andere culturen. Dat is echt heel belangrijk voor mij.

Het is echt duidelijk dat je heel ondernemend bent als persoon, zowel op privé als persoonlijk vlak.

Ik wil dat ook meer terugzien, meer vrouwen. Meer zachtheid en gevoel. Wij zitten in een vrij mannelijke maatschappij waar alles draait rond presteren, evalueren en minder op talenten. Alles moet heel snel gaan.

Ik merk dat je graag alles in perspectief zet, wat echt nodig is.

Dat is ook nodig vandaag denk ik. Als jonge mensen iets ‘bereiken’ dan staan ze in de spotlights, maar vanaf een bepaalde leeftijd doet het er niet meer toe. Dan worden mensen precies afgeschreven. Mensen van 50 kunnen ook een goed business idee hebben. Alsof het leven stopt op een bepaalde leeftijd. We worden met zijn allen almaar ouder, maar op professioneel vlak concentreert alles zich vooral rond het begin van onze carrière.

Heb je één gouden regel dat je zou meegeven? Wat jij doorheen de jaren hebt geleerd.

Volg je gevoel en twijfel niet te hard aan jezelf. Omarm de verandering, want je leert er ontzettend veel uit. Je gaat ondertussen ook jezelf ontwikkelen en je wordt zo een interessante persoon. Niet de status quo aanvaarden omdat de dingen nu eenmaal zo zijn of dat het de heersende mening is.

Wil je graag meer weten over de dingen die het leven Setareh vullen?

• Over Persian Supper Club, de website en de Instagram-pagina. Wil je graag aanwezig zijn op het exclusieve etentje ergens in hartje Antwerpen? Bestel hier je ticket.
• Over PlayCo, de website klik hier.

Ben je geïnspireerd geraakt om zelf je verhaal te delen? Pen het neer, lees het opnieuw en overtuig jezelf dat jij een verschil kan maken en iemand kan inspireren. Stuur het dan naar hello@shedidit.be en wij helpen je andere inspireren.